Dobro-ludy modernizmu: „Źródło” C. K. Norwida.

Kiedy błądziłem w Piekle, o którym nie śpiewamDlatego, iż mi klątwy się pierw w usta kleją,Jak muchy brzydkie, które ze skwarów szaleją –I nie śpiewam dlatego, iż – nim pocznę – ziewam;Kiedy błądząc przeszedłem kolumnadę-nudówDługą i prostą – tudzież kaprysów przedsieniaI niedogasłych w piasku cmentarz-wielkoludów,Ruszających się sennie… pod brukiem z kamienia;Gdy pomierzyłem kroki mymi przedpokojeNerwów-głupich,... Continue Reading →