Wszystko ma swój czas, i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem. (Koh 3,1)
לַכֹּ֖ל זְמָ֑ן וְעֵ֥ת לְכָל־חֵ֖פֶץ תַּ֥חַת הַשָּׁמָֽיִם
Τοῖς πᾶσιν χρόνος, καὶ καιρὸς τῷ παντὶ πράγματι ὑπὸ τὸν οὐρανόν.
Omnia tempus habent, et suis spatiis transeunt universa sub cælo.
Kohelet był uważnym obserwatorem życia, a może też w pełni z niego korzystał. Poznał smak obfitości i ból braku. Wszystkiego doświadczył, gdyż cenił czas jako dar. Upływające chwile, dni, lata należą do przeszłości ale są tez bogactwem pamięci, która przekształca się w mądrość. Czytając refleksje Koheleta dochodzi do odkrycia, iż nie chodzi o abstrakcyjne rozumienie czasu lecz, iż jest to zawsze czas “czegoś”. Dziś czas jest dla mnie, abym wszystko, co mnie spotyka odnosił do Tego, który jest Przedwieczny.
