Uprzykrzali im życie uciążliwą pracą przy glinie i cegle oraz różnymi pracami na polu. Do tych wszystkich prac przymuszano ich bezwzględnie. (Wyj 1,14)
וַיְמָרְר֨וּ אֶת־חַיֵּיהֶ֜ם בַּעֲבֹדָ֣ה קָשָׁ֗ה בְּחֹ֨מֶר֙ וּבִלְבֵנִ֔ים וּבְכָל־עֲבֹדָ֖ה בַּשָּׂדֶ֑ה אֵ֚ת כָּל־עֲבֹ֣דָתָ֔ם אֲשֶׁר־עָבְד֥וּ בָהֶ֖ם בְּפָֽרֶךְ׃
atque ad amaritudinem perducebant vitam eorum operibus duris luti, et lateris, omnique famulatu, quo in terræ operibus premebantur.
καὶ κατωδύνων αὐτῶν τὴν ζωὴν ἐν τοῖς ἔργοις τοῖς σκληροῖς, τῷ πηλῷ καὶ τῇ πλινθείᾳ καὶ πᾶσι τοῖς ἔργοις τοῖς ἐν τοῖς πεδίοις, κατὰ πάντα τὰ ἔργα, ὧν κατεδουλοῦντο αὐτοὺς μετὰ βίας.
W świecie produkcji zawsze dochodzi do momentu, gdy rynkiem zaczyna rządzić wydajność. Praca staje się wtedy nieludzka. Taśma produkcyjna przyśpiesza. Tak było w Egipcie. Miało być coraz więcej cegieł, bez względu na możliwości, siły. Z jednej strony cegła była efektem ludziej kreatywności, ale teraz produkcja stała się przekleństwem. Miasta egipskie zbudowano kosztem ludzkiej godności, życia, niewolniczej pracy.
Ile korporacji, biznesowych projektów uwięziło ludzką pracę w nadwymiarowych godzinach, w niesprawiedliwości, ile obcięło skrzydła twórczości, tylko dlatego, iż ktoś pomylił wydajność z płodnością.
