Brat w niebie

Młodzi czytelnicy piszą

Cała historia jest bardzo smutna, ale… wspaniała.

Mój brat zmarł tydzień po Bożym Narodzeniu. Miał 12 lat i od urodzenia był bardzo chory na nieuleczalną chorobę, która powoli, ale konsekwentnie nam go zabierała. Ta choroba spowodowała też lekkie upośledzenie umysłowe. Chodził jednak do „normalnej” szkoły, tak zadecydowano, traktując trochę klasę, do której go zapisano, jako integracyjną. Wszyscy byli pewni, iż jego dni są policzone, a ponieważ nie zakłócał lekcji i był lubiany, to nikt niczego nie zmieniał.

W czasie adwentu jego klasa miała za zadanie przygotować szopkę albo żłóbek – co kto chciał. Pani katechetka chciała zaktywizować uczniów i trafiła w dziesiątkę, chyba wszyscy się w tę pracę aktywnie zaangażowali. Norbert, wspomniany mój brat (trochę przy pomocy taty), zrobił uroczą szopkę, w której – ku zaskoczeniu wszystkich – żłóbek… był pusty. Wszyscy pytali czemu, co się stało z Dzieciątkiem? Norbi ze spokojem odpowiadał: „zmartwychwstał”. A nie mógł przecież wiedzieć, że, zwłaszcza w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, Osobę Jezusa traktowano całościowo, stawiając niejako obok siebie fakt Jego Narodzenia, śmierci i Zmartwychwstania. A choćby – jak mówił nam katecheta – traktowano to jako stawianie obok siebie prawd wiary, a nie faktów.

Wracając do Norberta, mam przekonanie, iż jakaś głęboka intuicja wiary, dostępna osobom upośledzonym, skierowała jego myśli w tę stronę. Ale za tym pomysłem poszedł też Ksiądz Proboszcz – na trumnie, podczas pogrzebu, postawił maleńką szopkę – bez postaci Dzieciątka. I nie trzeba było niczego nikomu ze znajomych tłumaczyć – wszyscy wierzymy głęboko, iż Norbert jest w najszczęśliwszym miejscu, jakie w ogóle istnieje.

Anna

Artykuł ukazał się w dwumiesięczniku „Któż jak Bóg” (2/2020)