Bł. Janusz, arcybiskup.

salveregina.pl 1 tydzień temu

Zdjęcie: Bł. Janusz

9 Września.

Bł. Janusz, arcybiskup.

— Grób nie jest szeroko udokumentowany w dostępnych źródłach.

Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.

Bł. Jan, albo Janusz, herbu Pelikan, był Polakiem. Rodzice sposobili go do stanu świeckiego łożąc hojnie na szkoły, ale Janusz upodobał sobie stan duchowny, w którym mógł myśleć nie tylko o swoim zbawieniu, ale pracować nadto nad zbawieniem bliźnich. Rozczytywał się pilnie w Żywotach Świętych, i starał się iść za Ich przykładem. W ten sposób pozbywał się swych niedoskonałości, a zdobywał cnoty. – Gdy Św. Jacek z Rzymu wrócił do Polski i założył w Krakowie klasztor dominikański, prosił o przyjęcie do Zakonu Janusz, i otrzymał habit Św. Dominika. Pod kierunkiem tak dzielnego mistrza, jakim był Św. Jacek, gwałtownie postąpił Janusz w doskonałości i z pożytkiem odprawił kilka misji w Polsce. Widząc jego zdolność w głoszeniu Słowa Bożego, gorliwość i pokorę, wysłał go Św. Jacek do Szwecji, aby tam zakładał klasztory według Reguły Św. Dominika. – Pojechał Janusz do Szwecji, i najpierw w stolicy kraju Upsali, głosił Słowo Boże, a później szedł pieszo po wsiach i miastach, i tam nawoływał lud do poprawy życia i pokuty. Arcybiskup Upsalski Farler widząc poświęcenie Janusza zbudował dlań klasztor w mieście Sagłuna, gdzie gorliwy misjonarz gromadził około siebie Szwedów, zaprawiał ich w cnotach zakonnych, i przyuczał do misji wśród ludu. Liczba zakonników gwałtownie wzrastała, tak iż wnet musiał dla nich Janusz w innych miastach budować klasztory i kościoły. Uznając apostolską pracę Janusza, mianował go Papież biskupem Aboeńskim. Na tym stanowisku dzielnym się okazał zarządcą diecezji, jak wybornym był fundatorem klasztorów. – Po śmierci Farlera, prosił król, aby Papież Mikołaj IV. mianował Janusza arcybiskupem Upsalskim, co też nastąpiło wkrótce. Jako prymas państwa szwedzkiego, pracował niezmordowanie nad utwierdzeniem ludu w Wierze, i starał się o powiększenie liczby parafii. Gdy brakło księży świeckich, wysyłał Zakonników na parafie, aby pomagali w Winnicy Pańskiej. W sprawach kościoła szwedzkiego udał się do Papieża, który wówczas mieszkał w Ananii, tam zachorował i oddał spracowanego ducha Panu Bogu 1297 r. Ciało jego sprowadził król Birger do Szwecji, i złożyć polecił w klasztorze Sagłuńskim, który pierwszy założył Janusz na ziemi szwedzkiej. Wsławiony licznymi cudami zaliczony został w pośród Świętych Patronów Szwecji.

Punkty do rozmyślania.

Miłość Chrystusa Pana była pobudką dla misjonarzy, iż porzucali wygody światowe i poświęcali się niejako na całopalenie, pracując dla zbawienia, dla szczęścia bliźnich.

„Jeżeli kto chce iść za Mną, mówi Zbawiciel, niech zaprze sam siebie, i weźmie krzyż swój i naśladuje Mnie” (Mat. 10). Bez zaparcia się siebie samego, nie ma ofiary; bez ofiary, nie ma cnoty; bez cnót, nie ma doskonałości!

Zbawiciel przyobiecał uczniom, którzy dla Niego wszystko poświęcą stokrotną nagrodę i żywot wieczny. Mała ze strony naszej ofiara, a wielka nagroda. Idźmyż więc za Chrystusem Panem.

Modlitwa.

Lud twój, o Boże, miej w nieustannej Opiece i zsyłaj mu gorliwych kapłanów i biskupów, broń go w potrzebie i wspieraj Łaską, z Którą współpracując dostąpi zbawienia. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Idź do oryginalnego materiału