5 SIERPNIA. Żywot Św. Oswalda, króla i Męczennika.

Powołany po śmierci króla Redewalda przez szlachtę angielską na tron, starał się przede wszystkim o wprowadzenie Wiary Świętej do swego kraju. Na czele nieprzyjaciół stał okrutny król Ceadwella z Wales, rozporządzający wojskiem tak licznym i potężnym, iż zwał je armią niezwyciężoną. Oswald, ufając w Pomoc Bożą, wyruszył przeciwko wrogowi nierównie silniejszemu, by stoczyć z nim walkę, która by rozstrzygła o losach Chrześcijaństwa w jego kraju. Przed bitwą postawił krzyż na znak, iż pokłada nadzieję w Tym, Który za nas umarł na krzyżu. Jakoż nie opuścił Pan Zastępów bohaterskiego szermierza Swojej sprawy, bo walka skończyła się zupełnym zwycięstwem Oswalda, a śmiercią Ceadwella r. 633.

Po tak świetnym zgnieceniu wroga dokładał świątobliwy król wszelkich starań, by poddanych swoich doprowadzić do poznania Wiary Chrześcijańskiej. Pomagał mu w tym Dziele Bożym zwłaszcza Aidan, mnich z Jona, wyświęcony na biskupa. Święty ten biskup z Lindisfarne, przybrawszy sobie kilku kapłanów, głosił z zapałem apostolskim Naukę Chrystusową; Pan Bóg Dobrotliwy licznymi cudami popierał słowa sług Swoich; w krótkim więc czasie powstały liczne gminy wiernych, a król budował dla nich kościoły i klasztory i hojnie je wyposażał. Najwięcej dobrego zdziałał wszakże Św. Oswald własnym dobrym przykładem. Brał pilny i nabożny udział w każdej Mszy Świętej i codziennie mimo wielu zatrudnień kilka godzin poświęcał na pacierze i czytania duchowne; iż zaś w rządach kierował się zawsze sprawiedliwością i łagodnością, więc nic dziwnego, iż go podwładni powszechnie lubili i chętnie nową naukę przyjmowali. W 9. roku jego panowania wkroczył do państwa angielskiego król Penda z Mercia, wróg Wiary Chrześcijańskiej. Podjął Św. Oswald walkę w obronie Wiary, ale niestety tym razem inaczej Pan Bóg pokierował: Oswald uległ w krwawym boju i zginął śmiercią męczeńską dnia 5. sierpnia r. 642; stracił ziemską koronę, by odebrać w Niebie chwalebną koronę Świętych Męczenników Pańskich.

Niestrudzony apostoł Chwały Bożej i Religii Świętej, w której obronie życie swe położył, był Św. Oswald nadto prawdziwym ojcem i dobrodziejem ubogich i cierpiących. Dla nich gotów był wszystko uczynić. Codziennie karmił u dworu swego wielu biednych i osobnego choćby dla nich miał sługę. Ów służący oznajmił pewnego razu – była to właśnie Wielkanoc, – iż kilku żebraków czeka w przedsionku na jałmużnę. Król, nie bacząc na obecnego biskupa Aidana, wziął ze stołu srebrny półmisek z potrawami i polecił dać ubogim nie tylko potrawy, ale i sam półmisek. Uradował się tym czynem wielce święty biskup; schwyciwszy tak dobroczynną rękę króla, zawołał: Oby nigdy nie zgniła! Życzenie to się spełniło. Kiedy bowiem Penda, pobiwszy Świętego króla, głowę wraz z prawą ręką Oswalda uciąć i na słupie powiesić rozkazał, nie gniły ani głowa ani ręka. Oswin, sukcesor Oswalda, przewiózł kości jego do kościoła w Lincolnshire, gdzie z biegiem czasu wielu chorych cudownie zdrowie odzyskało.

Nauka moralna.

Święty Oswald uświęcał poddanych swoich nie tylko mądrymi radami i naukami, ale i budującym przykładem. jeżeli Wiara Chrześcijańska żąda od każdego z nas, byśmy pilnym uczęszczaniem do kościoła, częstym przyjmowaniem Sakramentów Świętych, łagodnością, skromnością i pokorą dobry dawali przykład bliźnim swym, o ileż więcej ciąży ten obowiązek na przełożonych, rodzicach i pracodawcach! Pamiętajcie, mianowicie wy rodzice, żeście otwartą Ewangelią dla swych dzieci; dzieci naśladują złe i dobre postępki rodziców, którzy są dla nich powagą; serce ich jak wosk miękki przyjmuje wszystko, co się na nim wyciska. Potęgę dobrego przykładu najlepiej przedstawiają przysłowia znanego wszystkim ludom: Powiedz mi, z kim przestajesz, a ja ci powiem, czym jesteś. Jaki ojciec, taki syn, jakie drzewo, taki pień. Stwierdza to codzienne doświadczenie. Jacy rodzice mają zwykle dobre dzieci? Dobrzy. Jacy mają zwykle złe dzieci? Źli. Na to co dzień patrzymy. Wszakżeż sama Ewangelia, opowiadając o setniku w Kafarnaum, którego syna Pan Jezus uleczył, mówi, iż ojciec uwierzył i cały dom z nim. Tak to działa przykład. A zresztą powiada sam rozum, iż nie mogą rodzice zaszczepić w swych dzieciach cnót, których sami nie posiadają. Choćby najpiękniejsze dawali rady i nauki, zły przykład wszystko zniszczy, a na odwrót dobry przykład, nieraz bez słowa zachęty, najwymowniejszym zawsze jest kazaniem. Jakżeż nie mają dzieci wymawiać słów brudnych, kłamliwych, kiedy rodzice w ich obecności je wymawiają; jakżeż mają rano i wieczorem się modlić, kiedy rodzice pacierza nie mówią; jakżeż nie kraść, kiedy rodzice kradzieżą żyją; jakżeż nie pić, kiedy ojciec się upija?

Źródło: Żywoty Świętych Pańskich Ks. Władysława Hozakowskiego, 1907r.