🔉5 LIPCA. Żywot Św. Antoniego Marii Zaccaria, Założyciela Barnabitów.

Zdjęcie: Św. Antoni Maria Zaccaria

Czy wiesz, że…? Św. Antoni Maria Zaccaria był lekarzem z doktoratem, zanim został kapłanem — studiował medycynę w Padwie i praktykował w Cremonie. Założył aż trzy wspólnoty: Barnabitów (kapłanów), Anielanki (zakonnice) i świeckie Bractwo św. Pawła. Wprowadził nabożeństwo 40-godzinnej adoracji Najświętszego Sakramentu, które później rozpowszechniło się w całym Kościele. Zainicjował praktykę „15 piątków”, czyli nabożeństwo pasyjne w godzinie Śmierci Chrystusa, z kazaniem i spowiedzią. Zmarł w wieku zaledwie 36 lat, wyczerpany pracą duszpasterską i pokutą za grzechy świata. 5 niezwykłych faktów o Św. Antonim Marii Zaccaria: Podczas pierwszej Mszy Świętej miał wizję chóru aniołów, co uznano za znak jego szczególnego powołania. Zrezygnował z całego majątku na rzecz matki, zanim rozpoczął studia teologiczne — jako znak całkowitego oddania się Bogu. Jego duchowość była inspirowana Św. Pawłem Apostołem, którego uważał za wzór dla kapłanów i zakonników. Był oskarżany o herezję i przeszedł dwa procesy kościelne, z których został całkowicie uniewinniony — a jego obrona stała się duchową „Pięćdziesiątnicą” Barnabitów. Jego imię nosi znane liceum katolickie w Mediolanie — Istituto Zaccaria, prowadzone przez Barnabitów, które kształci kolejne pokolenia w duchu jego nauki i wartości.

Wysłuchaj żywotu:

Znamienitej rodziny pochodził Św. Antoni Maria Zaccaria; urodził się w Cremona r. 1502. W młodości wskazywał cnotami na przyszłą swą świętość; jaśniał bogobojnością, czcią ku Najśw. Dziewicy, szczególnym miłosierdziem, dla którego nieraz szatami swymi chronił biednych od zimna i nagości. Nauki swe pobierał w Pavia, gdzie poświęcił się filozofii, później w Padwie, gdzie uzyskał doktorat medycynie. Wróciwszy do rodzinnego miasta, przekonał się w sumiennej praktyce lekarskiej, iż chorzy nieraz większej pomocy potrzebują dla niedomagań duszy niż dla dolegliwości ciała. Spełniał sam, jak mógł, podwójny obowiązek wobec chorych, biednych i dzieci; leczył i choroby ciała, ale zarazem duszy.

Poznał wkrótce, iż Pan Bóg go powołuje do wyższych celów, bo do zupełnego poświęcenia się duszom ludzkim; wstąpił więc do stanu duchownego, aby r. 1528 odebrać święcenia kapłańskie. Podczas pierwszej Mszy Świętej Chóry go otaczały Anielskie na dowód osobliwszego dlań Upodobania Bożego. Gorliwość swą wytężył, aby w Cremona wytępić szerzące się zgorszenie i błędy co do Wiary. Czując, iż zadaniu sam ledwie sprostać zdoła, wezwał do pomocy uczonego prawnika Bartłomieja Ferrari i matematyka Jakuba Marigia. Z nimi to i innymi towarzyszami założył zakon Kleryków regularnych pod wezwaniem Św. Pawła Apostoła, do którego wielkie miał nabożeństwo; zgromadzenie to otrzymało nazwę Barnabitów od kościoła Św. Barnaby w Mediolanie, gdzie się osiedliło. Celem zakonu nowego było apostolskie działanie przez misje, pouczanie młodzieży, stowarzyszenie ojców rodzin, gromadzenie duchownych na wspólne ćwiczenia. Aby ogarnąć swym wpływem także niewiasty, założył Zakon Dziewic anielskich Św. Pawła; zadaniem tego zgromadzenia było wychowywanie dziewcząt, troska o dziewczyny upadłe, wzorowe życie zakonne dla podniesienia karności w klasztorach. Zakon Barnabitów oraz Dziewic Anielskich potwierdził Papież Paweł III. Założyciel zaś sam w pokorze swej nigdy rządów nad zakonami nie chciał przyjąć.

Św. Antoni Zaccaria jaśniał nie tylko poświęceniem swym dla innych, których Panu Bogu jednał z krzyżem w ręku, ale i osobistymi cnotami i Łaskami. Miał gorące nabożeństwo do Tajemnicy Krzyża Świętego, którą czcił w każdy piątek; odznaczał się czcią Najświętszego Sakramentu; jemu to przypisują początki 40 godzinnego nabożeństwa, którego kolebką był Mediolan. Doznawał zachwyceń, miał dar łez, dar proroctwa, przenikania serc ludzkich. Natężony pracą i umartwieniem, zachorował w Guastalla, dokąd się był udał, aby niesnaski usunąć i swary. Przewieziony do Cremona umarł 5. lipca r. 1539 po widzeniu, w jakim mu się objawił Św. Paweł. Pochowany został w Mediolanie. Papież Leon XIII. policzył go r. 1897 w poczet Świętych.

Nauka moralna.

Z żywota Św. Antoniego Marii Zaccaria płynie głębokie wezwanie do jedności życia duchowego z posługą wobec ludzi. Jego wrażliwość na cierpienia ciała nie przesłaniała troski o zdrowie duszy, a pełnione przez niego dzieła miłosierdzia nie były jedynie działaniem społecznym, ale owocem żywej wiary. Pokazuje, iż nie wystarczy praca nad zewnętrzną doskonałością, ale trzeba przede wszystkim przemiany serca przez pokorę, modlitwę i współczucie. Zaccaria uczy, iż gorliwość kapłańska nie jest hałaśliwa — rodzi się w cichości adoracji i wypływa z głębokiej jedności z Chrystusem Ukrzyżowanym.

Nie wystarczy znać Chrystusa — trzeba Go naśladować. Nie wystarczy głosić naukę — trzeba nią żyć. Święty Antoni pokazuje, iż każdy czyn miłosierdzia winien wypływać z czystej wiary i żywej modlitwy. Czynić dobrze nie dla pochwały, ale z Miłości Bożej — oto zadanie duszy chrześcijańskiej.

W jego życiu widzimy, jak Boża Łaska prowadzi do odważnych inicjatyw duchowych i apostolskich, które realizowane są ponad wieki. Jest też przykładem, iż skuteczna odnowa w Kościele rozpoczyna się od osobistej świętości i iż pokora ma większą siłę niż władza. Jego przykład przypomina, iż Eucharystia jest źródłem przemiany serca, a nabożeństwo do Krzyża Świętego drogą do zrozumienia miłości Pana Boga. dla wszystkich, kto chce służyć Panu Bogu, jego życie może być wskazaniem, jak spalać się w służbie nie poprzez hałas, ale przez cichą obecność i stałe wynagradzanie za grzechy świata.

Źródło: Żywoty Świętych Pańskich Ks. Władysława Hozakowskiego, 1907r.