460 lat temu Król Polski Zygmunt II August przyjął Księgę Soboru Trydenckiego oraz wszystkie zawarte w niej przepisy i prawa.

Kiedy herezja protestancka chciała i Rzeczpospolitą zagarnąć, wówczas król Zygmunt II August potwierdził przynależność Królestwa do Kościoła Rzymskokatolickiego poprzez przyjęcie, 7 sierpnia Roku Pańskiego 1564, uchwał Soboru Trydenckiego. Sam król bowiem tak pisał do papieża zdając sprawozdanie z postawy Nuncjusza Apostolskiego:

"(…) Gdy albowiem Księgę Soboru w imieniu Waszej Świątobliwości miał mi wręczyć, i tym końcem został przeze mnie do senatu niespodzianie prawie wezwany, przemówił w taki sposób, iż i nieszczęścia i wstrząśnienia tych czasów najżywiej odmalował, i szczególniejszą Waszej Świątobliwości pieczę i troskliwość o moje Królestwo, wśród tych zawichrzeń, wysławił, i na koniec mnie z całym moim senatem dzielnie imieniem Waszej Świątobliwości zagrzał do baczniejszego czuwania nad Rzeczpospolitą, której całość na wierze katolickiej zasadzoną być ukazał. Ta jego mowa wielu rozrzewniła i podobała się wszystkim. A przeto, jak nigdy, z łaski Boskiej, sercem od Stolicy Świętej oddalić się nie dałem, tak też i tę Księgę Soboru od Waszej Świątobliwości mnie wręczoną z najczulszą wdzięcznością przyjąłem; i przez cały czas wszelkiej pilności i starania nie zaniedbam i dołożę, aby przepisy i ustawy tej Księgi, nie tylko na tych kartach, w których mi są podane, istniały, ale aby po kościołach mego Królestwa i w sercach mego ludu jak najbujniej się krzewiły. Zatem siebie i Królestwo moje opiece Waszej Świątobliwości usilnie polecam. Dano na Sejmie Walnym w Parczowie dn. 9 sierpnia 1564."

Ojciec Święty, potwierdzając przywiązanie Rzeczypospolitej do Stolicy Świętej, ale i odwzajemnioną nad Królestwem opiekę deklarując, rychło dał odpowiedź ostatniemu z Jagiellonów w tych słowach:

"Najmilszy w Chrystusie synu nasz! Pozdrowienie i Apostolskie błogosławieństwo! Dowiaduję się z listu Waszego Majestatu, iż Księgę postanowień Soboru Trydenckiego, od wielebnego brata biskupa Zacyntu, Nuncjusza naszego, przy stosownej i zgodnej z okolicznością, mianej przezeń w senacie mowie, otrzymałeś. Że dołożyć wszelkiego starania i usilności przyrzekasz, aby te postanowienia po kościołach twego Królestwa zachowywano, i aby w sercach twego ludu jak najmocniej się krzewiły. Te twoje chęci, prawdziwie króla chrześcijańskiego i katolickiego godne, arcy pochwalamy, i bynajmniej nie wątpimy, iż stosownie do twojej mądrości i pobożności rzeczywiście to uskutecznisz. Niczym innym nie możesz więcej przyczynić się nie tylko do czci Boskiej i użytku kościołów, ale choćby do całości twojego Królestwa. A przeto jak z obowiązku naszego, tak i z ojcowskiego ku tobie przywiązania, Majestat twój zachęcamy i prosimy, abyś nad zachowaniem i spełnieniem tych postanowień czuwał; co mamy nadzieję, iż i inni królowie i książęta uczynią. (…) Dan u św. Piotra dn. 3 listopada 1564."