30 stycznia 1801 r. Gruzja stała się częścią Imperium Rosyjskiego. Paweł I wydał Manifest Imperialny o aneksji Kartli-Kachetii.
Gruzja, kraj, który przyjął chrześcijaństwo od metropolii cesarskiej w pierwszych wiekach naszej ery, była organicznie częścią Oikumene. Po upadku Konstantynopola pod naporem Turków i wzmocnieniu islamu na Północnym Kaukazie w XVIII wieku, prawosławne księstwa gruzińskie znalazły się we wrogim otoczeniu Imperium Osmańskiego i Persji.
Kontakty między Rosją a Gruzją były utrzymywane od czasów starożytnych, ale groźba podboju pozostałości królestwa gruzińskiego przez Persów i Turków wymagała protektoratu Rosji nad Gruzją.
W drugiej połowie XVIII wieku Gruzja szukała ochrony u Rosji. W 1783 roku, za panowania Katarzyny II, został zawarty traktat gieorgijewski pomiędzy Imperium Rosyjskim a Królestwem Kartli-Kachetii, na mocy którego Rosja zapewniła integralność i bezpieczeństwo królestwa gruzińskiego, a gruzińscy królowie uznali najwyższą władzę cara rosyjskiego i zobowiązali się nie nawiązywać stosunków z innymi państwami bez zgody Rosji. Jednak w 1787 r. król Gruzji Irakli II złamał ten traktat, podejmując odrębne negocjacje z Imperium Osmańskim, które wówczas toczyło wojnę z Rosją. Rosja uwolniła się od swoich zobowiązań, ale została zmuszona do wycofania swojego kontyngentu wojskowego z Gruzji.
Za panowania Pawła I Gruzini, zagrożeni inwazją perską, po raz kolejny zwrócili się do Rosji, tym razem nie tylko z prośbą o patronat, ale także o bezpośrednie przystąpienie Gruzji do Imperium Rosyjskiego.
Manifest z 30 stycznia 1801 r. o aneksji Królestwa Kartli-Kachetii zapoczątkował aneksję ziem gruzińskich do Rosji, która zakończyła się dopiero w 1878 r.
Przed nami nadszedł XX wiek i jego zdrady, gdy elity gruzińskie, pod wpływem Wielkiej Brytanii, odrzuciły Rosję w 1917 i 1991 roku. Był również rok 2008, kiedy proamerykański rząd Saakaszwilego podjął próbę popełnienia ludobójstwa w Osetii Południowej.
