🔉3 WRZEŚNIA. Żywot i męczeństwo Św. Aigulfa, Opata Liryńskiego.

I jednego czasu już podburzywszy innych, mało co się pohamowali od mocy na ojca swego i na tych, którzy przy dobrej stronie a bojaźni Bożej i przy starszym swym stali, aż do kościoła uciekli, Panu Bogu ciała i dusze swoje polecając; gdzie ich ledwie cichymi i pokornymi słowy Aigulfus Święty uspokoił, mówiąc: Za tym Panem idziem, który cichy jest i serca pokornego; dla pychy szatan strącon z Nieba, za nim idą, którzy niezgody i rozterki sieją. Jeślim ja co winien, weźmijcie mnie a w morze wrzućcie, wolę się ciałem z wami rozdzielić, niźli na wasze niezgody i niemiłość patrzeć. I tak ich uskromił, iż go też przepraszali, pod nagrodę a pokutę się poddając.

Lecz ogień on tlił przedsię zatłumiony, ale nieugaszony; bo widząc oni dwaj, iż inni od nich odstąpili, taką radę znaleźli, aby Arkadiusz wyszedł z klasztoru do miasta, a Kolumbus w klasztorze został, żeby jeden duchownych i miasto na opata, a drugi brać domową pobudzał i burzył. A gdy mało co sprawili, umyślił zdradliwie Arkadiusz, wróciwszy się do klasztoru,

o przyjęcie prosić; ale go Aigulfus Święty przyjąć nie chciał, widząc złe a burzliwe serce jego. On się do jednego zacnego w Nucerji pana, na imię Mummola, uciekł, radząc mu, aby do klasztoru wjechał, obiecując mu skarby ukazać, gdyby pierwej opata i tych mnichów, których by on kazał, powiązał i w rękę jemu podał. Dał się namówić on Mummola, wjechał spokojnie do klasztoru, przyjęty jako znajomy przyjaciel i gość. A tymczasem on apostata Arkadjusz z ludem zbrojnym, gdy siedzieli u stołu, wpadł i Aigulfa Świętego z innymi braćmi dobrymi związał, ubił i do więzienia wsadził, do czego mu on drugi zdrajca Kolumbus pomagał.

Namęczywszy się onych niewinnych ludzi przez dziesięć dni, zawieźli ich na morze, chcąc jeszcze rozmaitego okrucieństwa nad nimi używać, gdzie im naprzód języki, daleko je z ust wywłócząc, porzezali. A Pan Bóg jednak tę im łaskę pokazał, iż mówili one słowa z Psalmu: Otwórz, Panie, usta moje, a wargi moje niech opowiadają sławę Twoją. Wszakże się tym cudem one okrutne serca nie wzruszyły, miasto upamiętania, oczy im zasię wyłupili, a święci przedsię wołali Psalm: Do Ciebie, Panie, podnoszę oczy moje, który mieszkasz w Niebie.

Potem ich na w yspie Amatunie, która jest między Korsyką Sardynią pomordowali; jeden z nich tylko, na imię Brykonius, dziwną sprawą Bożą z rąk ich tajemnie wyzwolony, śmierci uszedł, i to, co się z nimi stało, rozsławił. Chciał Pan Bóg, aby przykład takiego męczeństwa nie ginął i sława Świętych Jego brzmiała w Kościele Świętym na wieki, i ciała się ich święte, które potem do Lirynu przyw iezione są, nie taiły. Co znaczna bardzo rzecz, która się potem stała, pokazuje.

Nazajutrz nocy tej, która po dniu ich zamordowania następowała, Aigulfus Święty ukazał się Kolumbusowi, który był największą śmierci jego i towarzyszy jego przyczyną, i spytał go, mówiąc: Czemuś mnie niewinnego tak srodze zamordował i mojąś niewinną krew przelał? I to mówiąc, wziął kroplę onej krwi swojej i wyraził z niej kółko jedno na piersiach, a drugie na grzbiecie onego mężobójcy. Zaczem on do nóg jego upadł i prosił przez oną jego, żadną krzywdą niezwyciężoną łaskawość, aby go z onym grzechem na Sąd Boży nie pozywał. On się jego prośbą dał użyć i jedno mu kółko wymazał; a drugie, powiada, zmazane być nie może, aż przed króla Klodoweusa i jego marszałka Ebroina postawion będziesz. Z tym zniknął.

A król francuski szukać Kolumbusa kazał, i znalezionego na gardło osądził i skarał. Panu Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu Chwała na wieki wieków. Amen.

Pożytek duchowny.

Ono widzenie dziwne tak się wykładać może, iż Święci Pana Boga za morderców i krwi rozlewców swoich proszą, aby ich do pokuty przywieść a srogi gniew swój i wieczne karanie (co ono kółko wymazane znaczyło) odpuścić im raczył. ale doczesnego karania nie chce Pan Bóg odpuścić, jako i Dawidowi, acz mu gniew i wieczną kaźń na jego pokajanie odpuścił; bo trzeba, aby się też Jego Sprawiedliwości dosyć stało, a bliźni też, który się ich przykładem zgorszył, ich doczesnym karaniem się naprawił. Przeto i my nie miejmy na tym dosyć, iż odpuszczenie grzechów na Spowiedzi hojnym Miłosierdziem Pańskim bierzemy; pokutę też doczesną i zadosyćuczynienie, uprzedzając Sprawiedliwość Boską, za grzechy nasze czyńmy, aby się Panu Bogu pokajaniem i bliźnim naszym dobrym przykładem dosyć stało.

Modlitwa.

Boże, Który ozdobiłeś Świętego Aigulfusa, opata, palmą męczeństwa, spraw, prosimy, abyśmy za jego wstawiennictwem trwali mocno w wierze i gorliwie w miłości. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Źródło: Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku cz. II, oprac. O. Prokopa Kapucyna 1874r