🔉3 LIPCA. Żywot Św. Heliodora, Biskupa.

Wysłuchaj żywotu:

Heliodor urodził się około r. 330 w Strydonie w Dalmacji. Przez chrześcijańskich rodziców starannie wychowany, ćwiczył się w rozmaitych umiejętnościach. Udał się potem na dwór cesarski do Rzymu, postanawiając poświęcić się stanowi rycerskiemu. Przez niejakiś czas żył przy dworze, pełniąc służbę wojskową, ale głęboka bojaźń Boża zachowała go od wszelkiego grzechu i nadużywań i nakłoniła, aby w odosobnieniu od świata, żył jedynie dla Pana Boga. Zaprzyjaźniwszy się tam ze Św. Hieronimem, zmienił pod jego wpływem swój zamiar. Opuścił dwór cesarski, udał się na laguny koło Akwilei i tu prowadził życie samotne i umartwione, ucząc się równocześnie Teologii. Wyruszył potem ze Św. Hieronimem na Wschód i usunął się razem z nim na pustynię w Chalcydzie na wschód od Syrii, gdzie w różnych miastach słuchał wykładów znakomitych mistrzów Teologii. Tutaj poświęcił się całkowicie czytaniu świętych książek i bezustannej modlitwie. W Antiochii poznał się pierwszy na herezji Apolinarego i potępił otwarcie jego naukę. Na błagalne prośby siostry swej, której właśnie umarł mąż jej, powrócił do Włoszech, aby się zaopiekować po ojcowsku tak nią jak i synem jej Nepocjanem. ale myśl, służenia przez cały czas Panu Bogu w samotności nie opuszczała go; przyczynił się do tego także list Św. Hieronima do niego, aby nie zapomniał o sobie. Zabezpieczywszy pobożne wychowanie Nepocjana, udał się do Akwilei, ażeby tam w gronie pobożnych kapłanów służyć Panu Bogu z całą gorliwością. Wróciwszy do Akwilei, otrzymał święcenia kapłańskie i pracował gorliwie przy kościele katedralnym. Jego gorliwość wielka, cnoty rozliczne i głęboka wiedza zwróciły nań uwagę przełożonych. Odznaczył się niedługo tak wzniosłym przykładem cnót, iż czczono go powszechnie jako Świętego, a na koniec wbrew jego woli obrano go biskupem w Altinum. Wybrany Biskupem w Altinum, wiódł dalej życie skromne i umartwione, a pracował gorliwie w Winnicy Pańskiej, kazaniami i pismami zwalczał błędne nauki Apolinarego i Ariusza. W r. 381 brał udział w Synodzie akwilejskim, gdzie występował biskup Heliodor odważnie przeciw błędnej nauce Ariusza i Apolinarego; zawiązał tam także ścisłą przyjaźń ze Św. Ambrożym. Gdy Hunnowie zburzyli Altinum, przeniósł stolicę biskupią do Torcello. Przy najsumienniejszym wypełnianiu swego biskupiego urzędu, zwraca także baczne oko na siostrzeńca swego, który mu jego troski i starania jak najsowiciej wynagrodził, bo choćby wśród niebezpieczeństw życia prowadził święte życie, a na koniec wyrzekł się świata zupełnie. Mając lat 60, wyjednał sobie u Papieża zwolnienie go od obowiązków biskupich. Udał się znowu na laguny, gdzie samotne i świątobliwe prowadził życie. Zmarł dnia 3. lipca 384, a Pan Bóg wsławił go licznymi cudami za życia i po śmierci.

Nauka moralna.

Św. Heliodor zaprzestał natychmiast słuchania nauk Apolinarego, skoro przekonał się, iż tenże wpaja w swych uczniów jad herezji. Oby wszyscy wierni trzymali się tej zasady. Wiedz, iż utrata wiary jest największym nieszczęściem dla człowieka. Bez tej podpory w życiu do niczego nie dojdziesz i duszę zatracisz. Strzeż się więc fałszywych nauczycielów, unikaj złych i przewrotnych książek.

Punkty do rozmyślania.

1) Dlaczego wytrwali Święci z taką stanowczością na drodze cnoty, a dlaczego my tak często popadamy ponownie w grzechy i dlaczego pokuta nasza jest tak niedostateczną? Główną przyczyną naszych małych postępów, a częstokroć i upadku jest to, iż Sakrament Pokuty, ten najlepszy środek do zbawienia, bądź za rzadko, bądź z nienależytym przygotowaniem przyjmujemy.

2) Wielu ludzi wstrzymuje niedorzeczny wstyd od częstszego wyznawania grzechów swoich. Obyśmy nie byli tak nierozsądnymi. Czyż nie lepiej wyznać grzechy swe przed jednym kapłanem, jako przed zastępcą Pana Boga, który posiada od Pana Jezusa władzę odpuszczania grzechów, aniżeli później, w dniu Sądu Ostatecznego, przed wszystkimi Aniołami i wszystkimi ludźmi je wyjawić, kiedy to wszelki żal i skrucha jest już za późną i nie ma żadnego znaczenia?

3) Ale dlaczegóż powracamy tak często do naszych przeszłych grzechów, dlaczego musimy się prawie zawsze z tych samych grzechów spowiadać? Pochodzi to stąd, iż rzadko kiedy mamy prawdziwe przedsięwzięcie poprawy, iż nie unikamy starannie sposobności i niebezpieczeństw grzechu, i iż tylko połowę zamiast całego serca oddajemy Panu Bogu.

Modlitwa.

Boże, Któryś Św. Biskupa, Heliodora, natchnął zapałem do walki heretykami, użycz nam za jego wstawiennictwem tej Łaski, abyśmy Prawdy objawione zawsze wysoko cenili i nie dali się uwieść do żadnego błędu. Amen.

Źródło: Skarbiec Świętych Pańskich oprac. Ks. Dr W. Galant 1909r.; Żywoty Świętych Pańskich w dziennych czytaniach i rozmyślaniach O. Grozesa, Warszawa 1908r.