Żywot Św. Wirgiliusza z Solnogrodu, Biskupa.
(† Żył około Roku Pańskiego 784.).
Wspomnienie liturgiczne przypada na dzień 27 Listopada.
— Grób i relikwie znajdują się w katedrze Św. Ruperta i Św. Wirgiliusza (Salzburger Dom) w Salzburgu, w Austrii.
|
Czy wiesz, że…?
5 niezwykłych faktów o Św. Wirgiliuszu z Solnogrodu, Biskupie:
|
Poznaj żywot:
- 1. X. Władysława Hozakowskiego
- 2. O. Grozesa
- 1. X. Władysława Hozakowskiego
Wysłuchaj żywotu:
Ojczyzną Św. Wirgiliusza była Irlandia; pochodził z zamożnej i krwią znamienitej rodziny. Zdolnościami swymi przyswoił sobie wielkie zasoby nauki, a bogobojnością zajaśniał niebawem w stanie duchownym, któremu się poświęcił. Wstąpił bowiem do klasztoru, aby pracować nie tylko nad uświęceniem swej własnej duszy, ale i nad zbawieniem bliźnich. Gorliwość o Chwałę Bożą nakłaniała go do niezwykłych dzieł pokuty, a zarazem do natężenia swych sił, aby jak najliczniejsze rzesze do celu doprowadzić wiekuistego.
Po złożeniu ślubów zakonnych został opatem klasztoru Aghaboe pod Dublinem. Nie wystarczało jego żarliwości pole działania wśród swych rodaków. Zapatrując się na przykłady innych, opuścił Irlandię, aby w innych krajach rozwinąć działalność misyjną.
Droga zaprowadziła go w dzierżawy frankońskie. Rządy tam sprawiał, chociaż nie dzierżył jeszcze tronu królewskiego, słynny Pipin, książę Neustryi. Uczoność Św. Wirgiliusza, wybitne cnoty jego tak go miłym i pożądanym uczyniły Pipinowi, iż przez kilka lat zatrzymał go w swym otoczeniu, nie stawiając działalności przybyłego opata żadnych przeszkód. Kiedy opactwo i biskupstwo w Solnogrodzie zawakowało około r. 745, Pipin polecił księciu Odylonowi bawarskiemu znanego sobie dobrze Wirgiliusza jako kapłana najgodniejszego do mitry. Może być, iż w tym czasie Wirgiliusz w sprawie objętych rządów biskupich podjął podróż do Rzymu.
Po powrocie Wirgiliusza r. 746 do Solnogrodu wyrodziło się pewne naprężenie pomiędzy nim a Św. Bonifacym, który wówczas zwiedzał Bawarię, aby stwierdzić karność w poszczególnych biskupstwach, zaprowadzić ulepszenia, zaradzić rozmaitym naleciałościom. Wtenczas to wielki apostoł Niemiec uznał za nieważne Chrzty, udzielane, wprawdzie wedle przepisanych obrzędów, ale przy niedokładnym wymawianiu odnośnych wyrazów, bez których sakrament dopełnić się nie może. Wirgiliusz wraz z Sydoniuszem zanieśli skargę do Rzymu, a Papież Stefan przyznał im słuszność, skoro błędy rzeczywiście odnosiły się do wymawiania wyrazów, nie zaś do intencji udzielającego ani też do istotnych warunków Sakramentu Świętego.
Dotknięty nieporozumieniem, Bonifacy oskarżył roku 747 biskupa z Solnogrodu oraz jego towarzyszy o błędy przez naukę o antypodach. Papież Zachariasz zamierzał wezwać Wirgiliusza do Rzymu celem wyjaśnienia sprawy; tymczasem zatarg powoli sam ustał; źródłem jego było przypuszczenie, jakoby niemożliwą było rzeczą, aby na drugiej półkuli ziemskiej nam odwróconej mogli żyć ludzie w nieznanych wówczas jeszcze krajach.
Początkowo sprawiał Św. Wirgiliusz rządy diecezjalne bez sakry biskupiej, której nie czuł się godnym; czynności biskupie był powierzył przyjacielowi swemu z Irlandii Św. Dodonowi; był to mąż nadzwyczaj uczony; dla swej znajomości języka greckiego wielką słynął sławą; na wyspie Chiemsee głośną swego czasu założył szkołę.
Dopiero roku 767 przyjął Wirgiliusz święcenia biskupie, aby niezwykłą zajaśnieć sprężystością pracy. Dotychczas siedliskiem biskupa było opactwo pod wezwaniem Św. Piotra; kościół klasztorny był dotąd i kościołem katedralnym. Wirgiliusz rozpoczął r. 768 budowę nowej katedry na cześć Św. Ruperta, pierwszego apostoła chrześcijaństwa w Bawarii. W przeciągu sześciu lat świątynia była gotową. Powiadają, iż biskup, wypłacając rzemieślnikom należytość za dokonaną pracę z ostatniego tygodnia, postawił naczynie z pieniędzmi, aby każdy sam sobie odebrał swój zarobek; iż jednakże nikt z pracowników nie zdołał więcej z naczynia zaczerpnąć pieniędzy niż mu ściśle za pracę przypadało. Uroczyste przeniesienie zwłok Św. Ruperta do katedry nowej było podstawą czci kościelnej, jaką apostoł bawarski zaczął powszechnie odbierać. Do nowej świątyni przeniósł Św. Wirgiliusz i zwłoki najwybitniejszych uczniów Św. Ruperta, bo Chunialda i Gislera, oraz Gawina i Idwina. Wirgiliusz też wpłynął na Aribona z Freisingen, że odtąd cześć Świętego Emerana i Świętego Korbiniana znacznie się ustaliła.
Zasługą biskupa Świętego z Solnogrodu jest dalej ‘poświęcenie kaplicy w Getting pod wezwaniem Św. Stefana, którą hrabia Gunter z Chiemgau przekazał na własność diecezji. Kaplica ta, a raczej kościół obecny, słynie dzisiaj cudownym obrazem Matki Boskiej; jest niejako Częstochową bawarską.
Nie porzucając myśli pierwotnej o pracach misyjnych, zwrócił Święty Wirgiliusz swą uwagę na kraj Karyntii; wspierany przez księcia Tasylo z Bawarii, przyczynił się do pozyskania tych okolic dla religii chrześcijańskiej. Wysłannikami jego byli zakonnicy z opactwa Św. Piotra, których uwolnił od dawniejszych obowiązków katedralnych ustanowieniem 12 duchownych przy świątyni Św. Ruperta. Ułatwiał mu też pracę misyjną znacznie książę Karyntian Chetimar, który wychowany na dworze bawarskim przyjął Chrzest Święty z rąk Św. Wirgiliusza w Solnogrodzie; ochrzcił się też jego sukcesor Wetun. Pierwszymi pełnomocnikami Św. Wirgiliusza w Karyntii byli Lupus i Majoran; oni to spowodowali przyłączenie nawróconego kraju do diecezji w Solnogrodzie. Dla zaspokojenia potrzeb duchowych wśród mieszkańców Karyntii wysłał Wirgiliusz biskupa Modesta z prawem święcenia kapłanów, budowania kościołów i przeprowadzenia organizacji kościelnej. Sam zaś nakłonił księcia Tasylo do założenia słynnego i dzisiaj jeszcze klasztoru Benedyktynów w Kremsmünster; brał też udział w fundacjach klasztorów innych jak na przykład Mondsee, w Chiemsee, Mattsee. Sprawy Kościoła Świętego ogólniejszej natury zaprowadziły go na synod biskupów do Dingolfing. Z czasów Św. Wirgiliusza pochodzi odkrycie słynnych źródeł leczniczych w Gastein; kopalnie krajowe kruszczów za jego przyczyną znowu znacznie się podniosły.
Syt życia pełnego zasług, zapadł Św. Wirgiliusz po powrocie z wizytacji diecezjalnej roku 784 w śmiertelną chorobę. Czując bliski koniec, gotował się z całą bogobojnością, jaką się odznaczał przez wszystkie lata życia, na Sąd Boży. Umarł dnia 27. listopada r. 784. Liczne cuda przy jego grobie szerzyły cześć Św. Wirgiliusza. Papież Grzegorz IX. policzył go r. 1223 w poczet Świętych. Jest Patronem miasta Solnogrodu.
|
Nauka moralna. Wzniosłym swym przykładem wskazywał Św. Wirgiliusz poddanym drogę do Niebios. Każdy z nas zobowiązany jest do unikania złego przykładu, mianowicie zgorszenia; ale zarazem ciąży na nas obowiązek uczciwego życia chrześcijańskiego, które by było podnietą i bodźcem dla leniwych i ospałych w Służbie Bożych, dla tych, co nie postępują naprzód w Łasce, przeciwnie dla grzechów cofają się wstecz. Obowiązek dobrego przykładu ciąży bezwarunkowo na tych, co jakąkolwiek posiadają władzę bądź to wskutek prawa przyrodzonego jak rodzice wobec dzieci, bądź to z istoty powołania jak kapłani wobec wiernych, bądź to z dobrowolnej umowy jak chlebodawcy wobec pracowników. Słowa same rzadko kiedy dostateczny wywierają skutek, jeżeli nie są poparte czynem przez wzór i przykład. Jakżeż dzieci mają uczyć się życia prawdziwie chrześcijańskiego, skoro rodzice dają wprawdzie konieczne napomnienia, nigdy przecież sami się do słów swych nie stosują, niezgodą, wyzwiskami, nałogami wręcz zły dają dzieciom przykład? Chlebodawca nie powinien się ograniczać tylko na wypłatę zarobku; więcej Pan Bóg od niego żąda, bo chce, aby miał troskę i o duchowe potrzeby swych pracobiorców, aby im ułatwiał spełnienie obowiązków religijnych, dawał im do tego sposobność, a sam najlepszym w sprawach duszy świecił przykładem. Słusznie mówi Św. Leon Wielki: Przykłady potężniej i silniej działają niż same słowa. Św. Grzegorz Wielki zaś powiada: jeżeli chcesz brata swego skłonić do poprawy życia, nie mogę ci dać lepszej rady, jak żądać od ciebie, abyś przykładem go pouczył, jakie ma spełniać obowiązki. |
Źródło: Żywoty Świętych Pańskich Ks. Władysława Hozakowskiego, 1907r.
- 2. O. Grozesa
Żywot Św. Wirgiliusza, Biskupa.
Wysłuchaj żywotu:
„Błogosławieni owi słudzy, których Pan znajdzie czuwających, gdy przyjdzie” (Łuk. 12, 37).
Święty Wirgiliusz pochodził z Irlandii z wysokiego rodu szlacheckiego. Już w wczesnej młodości zrobiły Prawdy Wiary tak głębokie wrażenie na umyśle jego, iż usunął się do klasztoru, poświęciwszy się wyłącznie Służbie Bożej. Gorliwa modlitwa, czytanie książek duchownych, częste przyjmowanie Sakramentów Świętych i umartwianie były środkami, którymi doszedł do ewangelicznej doskonałości i stał się niedługo wzorem dla wszystkich członków Zakonu.
Osiągnawszy wysoki stopień wiedzy, starał się oddać jedynie o szerzenie Chwały Bożej i zbawienie dusz swoich współbraci. Postanowił zatem opuścić ojczyznę swoją, zwiedzić Rzym i Ziemię Świętą, a resztę dni poświęcić nawracaniu narodów, żyjących jeszcze w ciemnościach pogaństwa. W czasie podróży swej przybył, głosząc Słowo Boże, do Zachodniej Frankonii, a następnie udał się do Bawarii, gdzie mu książę Odilo w roku 755-tym nadał Opactwo Św. Piotra i Biskupstwo w Solnogrodzie, Wyświęcony na biskupa, dążył odtąd z największą gorliwością do najdoskonalszego wypełniania ciężkich obowiązków swojego świętego urzędu. Wybudował wspaniały kościół ku czci Św. Piotra i Św. Ruperta, którego ciało tamże przenieść kazał. Rozszerzywszy powszechnie w diecezji swojej naukę Ewangelii Świętej, cnotę i pobożność, i zaprowadziwszy wszędzie porządek i dobre obyczaje, starał się graniczące narody nawrócić na Wiarę Chrystusową. Nade wszystko starał się o oświecenie Karyntii Ewangelią Świętą, wysyłał przeto pobożnych i gorliwych kapłanów do tej nowej winnicy Pańskiej, ażeby tam chrześcijaństwo zakorzenić coraz głębiej i szerzyć je coraz dalej. W końcu udał się sam do Karyntii i pracował tam z prawdziwie apostolską gorliwością. Wszędzie gdzie przyszedł, głosił Słowo Boże, dopomagał cierpiącym i potrzebującym, budował kościoły i nawoływał mieszkańców do cnoty pobożności. Krótko przed śmiercią podjął się jeszcze raz wizytacji biskupstwa swego, a po gorliwym przygotowaniu się na śmierć, zasnął w Panu Jezusie dnia 27-go listopada 784-go roku.
|
Punkty do rozmyślania. 1) Święty Wirgiliusz opuszcza ojczyznę swoją i udaje się do obcych narodów, ażeby im głosić wśród trudów i niewysłowionych ofiar Naukę Ewangelii Świętej. Cała jego osoba przejętą była na wskroś miłością ku Panu Bogu i bliźniemu. A my, co czynimy dla Chwały Bożej i dobra bliźniego? Jak skrzętnymi i starannymi jesteśmy, o ile chodzi o naszą cześć lub korzyść; ale cóżeśmy uczynili ku okazaniu Miłości Bożej i przyczynieniu się do zbawienia bliźnich naszych? 2) Święty Wirgiliusz troszczył się również gorliwie o zbawienie swej własnej duszy, jak niemniej o wykonywanie swych obowiązków i o dążenie do doskonałości chrześcijańskiej. Ustawicznym czuwaniem i zapieraniem się siebie samego walczył wytrwale przeciw pokusom niebezpieczeństwu grzechu i używał mądrze środków służących ku zyskaniu doskonałości w cnotach. My żyjemy w tym samym świecie, mamy do zwalczania te same pokusy, niebezpieczeństwa jako też i trudności. A czy używamy też tak gorliwie środków do zbawienia i osiągnięcia cnót, jak to czynił Święty Wirgiliusz? 3) Święty Wirgiliusz mógł spokojnie oczekiwać przyjścia śmierci swej. O jak błogą jest śmierć sprawiedliwych! Śmierć jest dla nich odejściem do Ojca niebieskiego, wejściem do wiecznego spokoju i zbawienia, gdzie otrzymują nagrodę za pracę swoją i cierpienia od Najwyższego Sędziego i najdobrotliwszego Ojca. o ile chcemy więc oczekiwać godziny śmierci naszej ze spokojem i cieszyć się jej przyjściem, musimy również, jak Św. Wirgiliusz, żyć pobożnie i cnotliwie. Musimy ciało swe ukrzyżować, opierać się złym skłonnościom, wyrzec się świata, a starać się jedynie o przypodobanie się Panu Bogu. |
|
Modlitwa. Prosimy Cię, o Boże, użycz nam Łaski, ażebyśmy za przykładem Św. Wirgiliusza przyczyniali się z niezmordowaną gorliwością do podniesienia Chwały Twojej i do zbawienia bliźnich naszych. Przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego. Amen. |
Źródło: Żywoty Świętych Pańskich w dziennych czytaniach i rozmyślaniach O. Grozesa, Warszawa 1908r.
† † †
|
Z MARTYROLOGIUM RZYMSKIEGO (1956R.) Dnia 27-go listopada oprócz tego obchodzi Kościół Święty pamiątkę następujących Świętych Pańskich, zamieszczonych w Rzymskim Martyrologium: W Antiochii męczeństwo Św. Bazylego oraz Świętych Auksyliusza i Saturnina. W Persji męczeństwo Św. Jakuba Porozcinanego z czasów Teodozjusza Młodszego. Aby przypodobać się królowi Izdegardowi, odpadł początkowo od Chrystusa Pana. Gdy jednak matka i żona jego zerwały z nim dlatego wszelkie stosunki, upamiętał się, wystąpił odważnie przed królem i wyznał, iż jest Chrześcijaninem. Tenże, pełen zawziętości wydał rozkaz, aby mu członek po członku odcinano i potem go dopiero ścięto, co się też stało; w tym samym czasie poniosło jeszcze wielu innych Chrześcijan śmierć męczeńską. W Sebaście w Armenii męczeństwo Św. Akacjusza, Kapłana i Św. Hirenarcha z 7 Niewiastami. Stałość tychże wywarła na Hirenarcha, będącego jeszcze poganinem, takie wrażenie, iż uwierzył w Chrystusa Pana i wreszcie razem z kapłanem Akacjuszem poddał się ścięciu. W Galicji nad Ceą śmierć męczeńska Świętych Fakunda i Prymitywa, którzy cierpieli za starosty Attyka. W Akwilei pamiątka Św. Waleriana, Biskupa. Pod Riez we Francji uroczystość Św. Maksyma, Biskupa i Wyznawcy, co zdobny od samej młodości darem cnót, najpierw jako Opat klasztoru Lerin, a potem jako Biskup z Riez celował znakami i cudy. W Salzburgu uroczystość Św. Wirgiliusza, Biskupa, Apostoła Karyntii, którego Papież Grzegorz IX policzył w poczet Świętych. W Paryżu złożenie zwłok Św. Seweryna, Mnicha i Pustelnika. A gdzie indziej wielu innych Świętych Męczenników i Wyznawców oraz Świętych Dziewic. R. Deo gratias. |
