🔉20 GRUDNIA. Żywot Św. Dominika z Silos, Opata.

Z domu wyniósł zamiłowanie do cnoty, a iż nie miał towarzystwa złych i zepsutych rówieśników, więc wiódł życie niewinne i przykładne. niedługo tak umiłował samotność, która mu dawała tyle sposobności do rozważania o Wielkości Pana Boga, o nędzy człowieka, iż umyślił zamieszkać stale w zaciszu jakim i tylko razem z przyrodą wielbić Pana Boga. Jakoż opuścił dom rodzicielski, wykształcił się w naukach teologicznych, przyjął święcenia kapłańskie i wyszukał sobie w samotnej pustyni miejsce odludne. Tu postawił skromną lepiankę; żył pewien czas spokojnie i szczęśliwie, oddany całkiem modlitwie i pobożnemu rozmyślaniu. ale człowiek sam sobie nie jest najlepszym doradcą. W rozmaitych pokusach, cierpieniach i nędzach ludzkich, związanych nieodzownie z życiem ziemskim, potrzebujemy koniecznie pomocy i porady innych. Człowiek bywa wtenczas zakłopotany, zmieszany, sam sobą nie zdoła pokierować; inny, co patrzy okiem obojętniejszym i spokojniejszym, lepiej go pozna i oceni. To też natchnął Pan Bóg po niejakim czasie świątobliwego pustelnika, iż dla duszy jego będzie zbawienniej, gdy uda się do klasztoru i na drodze cnoty i doskonałości innym wedle reguł zakonnych prowadzić się pozwoli. Skutkiem tego opuścił Dominik zacisze swoje i podążył do klasztoru Św. Emiliana, mającego Regułę Św. Benedykta. Przyjęty do zakonu, wyróżniał się już rychło niepospolitą wiedzą i wysokimi zaletami duszy. Po kilku latach otrzymał godność opata i zarząd podupadłego co do karności klasztoru Św. Maryi. W krótkim czasie przywrócił porządek upragniony, bo przyświecał braciom zakonnym przykładem cnót niezwykłych. Królem Nawarry był podówczas chciwy Garcjasz. Przemyśliwał on już dawno nad tym, jakby zagarnąć dla siebie skarby klasztoru, a kościół klasztorny obrócić do swego użytku. Rozpoczął więc z Dominikiem jako opatem i przełożonym klasztoru najpierw układy. Św. Dominik odpowiedział odmownie na wszelkie zachęty. Król począł tedy grozić gwałtem. Opat oświadczył publicznie, iż raczej życie utraci, aniżeliby miał oddać w sposób niesprawiedliwy to, co poświęcono na użytek Boży. Rozgniewał się na to Garcjasz; opornego opata wypędził przemocą z klasztoru. Dominik, wygnany z ojczyzny, udał się na dwór króla Kastylii, Ferdynanda I. Władca ten słyszał już był wiele o nadzwyczajnych cnotach opata, przyjął go przeto bardzo uprzejmie i oddał mu w zarząd klasztor Silos. Słynny ten niegdyś zakład zakonny był podówczas zupełnie podupadły i opuszczony. Św. Dominik wprowadził się tam razem z swoimi towarzyszami niedoli, którzy podobnie jak on uciekać musieli przed zemstą króla Garcjasza, odnowił klasztor i kościół, a Pan Bóg mu błogosławił. Powoli poczęli do klasztoru napływać liczni młodzieńcy i mężowie z prośbą o przyjęcie do zakonu. Św. Dominik prowadził ich wszystkich do doskonałości, a sława jego wielkich cnót rozeszła się po całym kraju. Pan Bóg wsławił Świętego Opata jeszcze bardziej licznymi cudami.

Podówczas jęczało bardzo wielu chrześcijan pod ciężkim jarzmem niewoli u Maurów. Święty Dominik współbolał z tymi nieszczęśliwymi, którzy cierpiąc straszne męczarnie cielesne narażeni byli nadto na utratę Wiary. Modlił się za nich często, na ich intencją czynił pokuty i sprawował Ofiary Mszy Świętej. Znali go też nieszczęśliwi więźniowie jeszcze z czasów, zanim dostali się do niewoli; inni poznali go z opowiadania towarzyszów wspólnej niedoli. Jeńcy mieli taką ufność w świętość i cudowną moc męża Bożego, iż wzywali go nieraz, chociaż daleko przebywali od jego klasztoru, o przyczynę u Pana Boga i wykupienie z niewoli. To przedkładali znów w pokornej modlitwie Panu Bogu wielkie cnoty Dominika i prosili o uwolnienie przez wzgląd na zasługi jego. I cóż się działo? Codziennie stawała przed bramą klasztoru w Silos pokaźna liczba tych niewolników i ze łzami w oczach dziękowała mężowi świętemu za cudowne ocalenie. Pomimo najsurowszej straży, pomimo więzów i kajdan, pomimo największej odległości przenosiła ich wedle tradycji jakaś siła cudowna sprzed oczu mahometan do bram klasztoru Św. Dominika, skoro tylko z nabożeństwem i głęboką wiarą wezwali przyczyny Świętego Opata. Na dowód prawdziwości cudu zostawiali niewolnicy w kościele klasztornym łańcuchy, którymi byli okuci. Jeszcze za życia Świętego obwieszono w ten sposób wszystkie ściany kościoła. Po śmierci Dominika wybudowano pod jego wezwaniem kilka kościołów, a ten sam cud dalej się powtarzał. Opowiadanie to polega na świadectwie bardzo wielu naocznych świadków i zdaje się nie podlegać najmniejszej wątpliwości.

Święty Dominik kierował klasztorem swoim dwadzieścia i trzy lata. Oprócz wyżej podanych działał bardzo wiele innych cudów. Ślepym wracał wzrok, głuchym słuch, niemym mowę; przepowiadał duchem proroczym wiele rzeczy przyszłych. Czując, iż zbliża się ostatnia chwila, przygotował się nabożnie na śmierć i Sąd Boży, upominał podwładnych do wytrwałości w dobrem; całując i obejmując Wizerunek Ukrzyżowanego, oddał Panu Bogu ducha w r. 1073. Czci jego przeznaczył Kościół Święty dzień 20. grudnia.

Źródło: Żywoty Świętych Pańskich Ks. Władysława Hozakowskiego, 1907r.