19 GRUDNIA. Żywot Bł. Urbana V., Papieża.

Uśmiechał się mu świat; czekały go godności ziemskie; pomimo to, wierny głosowi powołania, wstąpił do stanu duchownego, aby Panu Bogu wyłącznie się oddać na służbę. Zgłosił się więc do Benedyktynów w Chiriac dlatego, iż właśnie wśród nich spodziewał się mieć dostateczną sposobność tak do dalszych nauk jak i do postępów w doskonałości chrześcijańskiej. Nie omylił się w swych przypuszczeniach. W dalszych naukach prawniczych i teologicznych odznaczył się tak bardzo, iż przełożeni po udzieleniu mu święceń kapłańskich powołali go na stanowisko profesora prawa kanonicznego w Montpellier i Avignon.

Przerwał te zajęcia, kiedy został generalnym wikariuszem w Clermont i Uzes; jak niestrudzonym był w studiach i w pracy nad uświęceniem samego siebie, tak teraz z całą gorliwością poświęcał się rządom diecezjalnym oraz obowiązkom pasterskim. W uznaniu zasług Papież Klemens VI. wyniósł go na godność opata w St. Germain w Auxerre; powierzył mu wtedy ważne zadanie, bo miał roku 1352 we Włoszech usunąć wszystko, co dotąd stawało na przeszkodzie powrotowi Papieży z Avignon do Rzymu. Podobnego zaufania doznawał i na dworze papieża Innocentego VI., który go mianował Opatem u Św. Wiktora w Marseille, a roku 1361 ponownie go był wysłał w sprawach kościelnych do Włoszech.

Kiedy umierał Papież Innocenty VI., kardynałowie powołali Wilhelma Opata na Stolicę Apostolską; nowy Biskup Rzymski przyjął imię Urbana V., wrócił z Włoch do Avignon roku 1362, aby przyjąć sakrę biskupią i tiarę papieską w uroczystej koronacji.

Trojakie zadanie postawił sobie Urban V.: powrócić do Rzymu, przywrócić karność i czystość obyczajów, szerzyć Wiarę prawdziwą.

Od roku 1309 Papieże pod wpływem królów francuskich przebywali w Avignon; niepokoje we Włoszech nie pozwalały pożądanego do Rzymu uskutecznić powrotu. Nowy Papież więc polecił generałowi Franciszkanów, Markowi z Viterbo, aby przez swój Zakon działał na uspokojenie i ukojenie roznamiętnionych umysłów. Z wielmożami zaś włoskimi, mianowicie z księciem Barnabą Visconti z Mediolanu, który część był zabrał państwa kościelnego, rozprawił się orężem mężny kardynał Albornoz. Wobec takiego stanu sprawy Urban opuścił rodzinną Francją, pozostawił w Avignon ojca podeszłego wiekiem, bo stuletniego starca, aby roku 1367 przez Marsylią wrócić do Rzymu wśród euforii mieszkańców.

Rozluźnienie powszechne obyczajów nie małą troską napełniało Papieża. Nie brał przecież względu na osoby, jeżeli chodziło o potępienie lub naprawę złego. Śmiało wystąpił przeciw władcom, którzy wywołali jego niezadowolenie; napominał otwarcie i Piotra z Kastylii i Piotra z Cypru i Kazimierza polskiego. Nie spuszczał z oka koniecznej reformy wśród zakonników i świeckich duchownych. Naprawił stosunki, panujące wśród urzędników papieskich, nowe wydał przepisy dla Benedyktynów, mianowicie w Monte Casino, karność zaprowadzał w diecezjach przez nakazy zwoływania synodów.

Zabiegi swe o potrzeby tak społeczne jak kościelne popierał Urban własnym przykładem. Osobiście wyróżniał się surowością życia, niezwykłą sumiennością, gorącą pobożnością. Nie otaczał się zbytkiem i przepychem; skromna prostota była znamieniem dworu jego papieskiego. Nie zarzucił Urban nigdy swej sukni zakonnej; nie zarzucił i swych praktyk klasztornych. Jaśniał miłosierdziem dla ubogich; wspierał i żywił biednych, wspierał ich zasobami pieniężnymi; nie zrażał się choćby wtenczas, kiedy ulegał oczywistemu wyzyskowi.

Starając się podnieść poziom życia umysłowego, papież otoczył opieką nauki. Wszechnicy w Paryżu udzielił nowych statutów; chętnie się zgodził r. 1364 na utworzenie wszechnicy w Krakowie, a dalej we Wiedniu. Sam utrzymywał na wszechnicach licznych, a żądnych nauki młodzieńców, zakładał dla nich osobne kolegia.

W trosce o podniesienie powagi Kościoła Świętego odnowił Opactwo Św. Wiktora, zbudował kościół w Montpellier pod wezwaniem Św. Benedykta i Św. Germana; stawiał wspaniałe świątynie i w innych miejscowościach; odnawiał kościoły rzymskie, które pod nieobecność Papieży chyliły się ku upadkowi. Potwierdzał Zakony jak np. Św. Brygidy. Wysyłał misjonarzy na Wołochy i na Litwę, do Bułgarii, do państw górzystych w Gruzji.

W Chinach ustanowił w Pekinie Arcybiskupstwo. Główne swe wysiłki skierował Urban V. na pozyskanie Kościoła greckiego, który dawno już był się odłączył od Kościoła Łacińskiego. Na prośby Papieża przybył do Rzymu cesarz Jan Paleolog z żoną swą Heleną Kantakuzen.

Udało się Urbanowi pozyskać ich dla swych zamysłów. Roku 1369 od przysięgli się schizmy i złożyli wyznanie Wiary Katolickiej; ich śladem poszedł patryarcha Nestorianów z Mossul, poszli książęta Albanii i Mołdawii.

Nosił się też Namiestnik Chrystusowy z myślą wojny krzyżowej przeciw Turkom. Jan Dobry, król francuski, i Piotr, król Cypru, ruszyli na pohańców. Śmierć niestety króla francuskiego zmusiła Piotra, ograniczyć się na zdobycie Aleksandrii.

Tymczasem we Włoszech znowu rozpoczęły się niepokoje i rozruchy. We Francji wywiązała się walka z Anglią; kardynałowie francuscy domagali się, aby Urban osobiście zapobiegł dalszym przelewom krwi w swej ojczyźnie. Roku więc 1370 wrócił Papież z Rzymu do Avignon pomimo przestrogi Św. Brygidy, która rychłą mu zapowiadała śmierć, gdyby znowu chciał się przenieść do Avignonu.

Proroctwo się spełniło, bo Urban V. niedługo zapadł w chorobą, na którą umarł dnia 19. grudnia r. 1370. Papież Pius IX. zaliczył go w roku 1870 w poczet Błogosławionych.