18 LISTOPADA. Żywot Św. Odo, Opata.

18 Listopada

Żywot Św. Odo, Opata.

Odo (zamożny, znakomity), urodził się w r. 879 w Tours we Francji. Rodzice jego nie mieli potomstwa i uprosili go sobie u Pana Boga modlitwą gorącą. Wychowali go też pobożnie i starannie, i polecali często opiece Matki Najświętszej. Odo postanowił poświęcić się stanowi duchownemu. Ukończywszy studia teologiczne i otrzymawszy święcenia, doszedł wnet do godności kanonika. Wiódł żywot bardzo umartwiony i surowy, rozdawał wszystko ubogim, sobie odmawiając rzeczy najpotrzebniejszych, pracował pilnie dla Chwały Bożej i pisał księgi religijne. By jeszcze doskonalej służyć Panu Bogu, wstąpił do klasztoru Benedyktynów w Beaume, którym kierował świątobliwy Opat Berno. Wraz z nim przeniósł się później do klasztoru w Cluny. Po śmierci Berny obwołano Odona jego następcą, choć opierał się temu i godności przyjąć nie chciał. Pod jego rządami doszedł klasztor do niebywałego rozkwitu. Odo przebudował i powiększył budynek klasztorny, wzniósł także wspaniały kościół ku czci Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Młodzież różnych stanów garnęła się licznie do klasztoru, pragnąc pod kierunkiem Świętego Opata ćwiczyć się w doskonałości. Założył Odo jeszcze wiele innych klasztorów, był także twórcą i krzewicielem słynnej Kongregacji Kluniackiej, dla której ułożył osobną regułę. Trzy razy odbył pielgrzymkę do Rzymu! Dla ubogich szczodrobliwym był nadzwyczaj; nazywał ich klucznikami bram Nieba. — Świątobliwego żywota dokonał w Tours dnia 18. listopada 940 r. Pan Bóg wsławił go licznymi cudami.

Nauka moralna.

Św. Odo unikał wszelkich zbytecznych trosk o sprawy doczesne i całą ufność pokładał w Opatrzności Boskiej. Upomina nas Św. Tomasz z Akwinu: „Chrystus nie zakazuje nam troszczyć się o rzeczy doczesne odpowiednio do stanu naszego; nie wolno nam jednak zbytnie przywiązywać do nich serca i w trosce o nie zapominać o sprawach życia przyszłego”.

Modlitwa.

Dobrotliwy, Miłosierny Boże, Któryś sługę Swego, Św. Opata Odona, zawsze wspierał Łaską Swą i pomocą, by nagrodzić jego ufność w Twą Opatrzność, użycz nam przez jego zasługi i przyczynę, abyśmy, ufając w Tobie niewzruszenie, uczestniczyli stale w Łaskach Twych i Dobrodziejstwach. Amen.