18 LIPCA. Żywot Św. Fryderyka, Biskupa i Męczennika.

„Radujcie się, iż cierpicie razem z Chrystusem, abyście się cieszyć i radować mogli w chwili objawienia Jego świetności” (I. Piotr 4, 13).

Pochodząc ze znakomitej rodziny fryzyjskiej, kształcił i wychowywał się Święty Fryderyk pod okiem biskupa z Utrechtu. Od samej młodości przyzwyczajał się ciało swe umartwiać postem, i innymi czynami pokutniczymi upokorzyć je i uczynić posłusznym duszy. Częstokroć przepędzał większą część nocy na modlitwie i rozmyślaniach. Godności świeckie, które mu stały otworem, nie wabiły go wcale, jedynym jego pragnieniem było służyć Panu Bogu. Jego życzeniu stało się zadość, a kiedy przyjął święcenia kapłańskie, otrzymał od biskupa zlecenie, aby objął naukę katechumenów. Święty ten urząd sprawował Fryderyk przez cały szereg lat z wielką gorliwością, a cnotliwym życiem swym zjednał sobie powszechny szacunek i uwielbienie, tak iż po śmierci biskupa lud go jednogłośnie obrał następcą jego. Dobro owieczek powierzonych leżało mu odtąd na duszy, a wysyłając wszędzie kapłanów, usiłował resztę jeszcze pogańskich Fryzów dla Chrystusa pozyskać. ale kiedy dzicy mieszkańcy wyspy Walcheren hardo się Chrześcijaństwu opierali, udał się do nich Święty Fryderyk osobiście, a pracując ustawicznie dniem i nocą, zmiękczył przy Pomocy Bożej serca dzikie i nawrócił ich do Wiary Chrystusowej. — W tym to czasie poczęła druga żona cesarza Ludwika dawać zgorszenie całemu dworowi. Przeto Św. Fryderyk, nie mogąc znieść zła, wystąpił przed nią i najpierw upomniał, a następnie zganił jej postępki. ale cesarzowa, zamiast przewidzieć i naprawić grzeszny swój żywot, poprzysięgła mu zemstę. Święty biskup tymczasem pełen ufności w Pana Boga, nie ustawał w gorliwej swej apostolskiej pracy, a podwoiwszy swoją pobożność, nie troszczył się wcale o grożące mu niebezpieczeństwo. Pan Bóg raczył życie jego pełne apostolskich trudów i gorliwości uwieńczyć chwalebną śmiercią. Kiedy bowiem razu pewnego po Mszy Świętej ukląkł biskup w bocznej kaplicy do dziękczynnych modłów, napadli na niego dwaj skrytobójcy, najęci do tego czynu przez cesarzową i zamordowali go. W kilka chwil potem umarł Święty Fryderyk ze słowami psalmowymi na ustach: „Będę się podobał Panu w krainie żyjących“.

Punkty do rozmyślania.

1) Boski Zbawiciel naucza nas, iż kto życie swoje na świecie nienawidzi tj., kto je dla Imienia Jezusa chętnie poświęca, ten osiągnie za to żywot wieczny. Stąd pochodzi ten obowiązek ciążący na nas, iż musimy cierpieć za Pana Jezusa i Jego Naukę, zaprzeć się siebie samego, wyrzec się zmysłowych uciech i rozkoszy świata tego, a żyć jedynie dla Pana Jezusa i cnoty.

2) Przede wszystkim powinniśmy zwalczać w sobie wszystkie nierządne skłonności i oprzeć się wszystkim pożądliwościom, które nam przeszkadzają w spełnianiu Przykazań Bożych. Dalej musimy wszystkiego tego unikać, co by nam stawało w drodze do sumiennego wypełniania obowiązków naszego powołania.

3) Z łatwością nam przyjdzie to umartwianie się, o ile pamiętać będziemy o błogich skutkach tegoż. Wskutek bowiem umartwiania się zrzucamy ze siebie jarzmo grzechu i dzikich namiętności, dalej ułatwiamy sobie drogę do innych cnót, jako też spełnianie swoich obowiązków, wreszcie zdobywamy sobie miano dzieci Bożych i dajemy zadośćuczynienie Panu Bogu za nasze grzechy, łagodząc tym sposobem Gniew Boży i stopień kary, która nas tam czeka.

Modlitwa.

O Boże, prosimy Cię, nie karaj nas według mnogości przewinień naszych, ale przebacz nam według wielkości Twego Miłosierdzia i użycz nam na prośby i przez zasługi Św. Fryderyka Łaski, abyśmy słuchali Twoich napomnień i korzystali z nich dla zbawienia wiecznego duszy naszej; za Pośrednictwem Jezusa Chrystusa Pana naszego. Amen.