🔉10 SIERPNIA. ŚW. WAWRZYNIEC, MĘCZENNIK. Rozmyślania. CHLEB POWSZEDNI

Zdjęcie: różaniec krzyż

Rozmyślanie pierwsze.

Pragnienie męczeńskiej śmierci u Św. Wawrzyńca

I. zrodziło się z przykładu

II. i z rozważania słów Chrystusa Pana.

„Kto nienawidzi duszy swojej na tym świecie, na żywot wieczny zachowa ją” — (Jan 12, 25).

I. — Uroczystość Św. Wawrzyńca męczennika daje nam okazję zastanowienia się nad tajemnicą heroizmu pierwszych Chrześcijan, którzy dla cierpienia żywili nieznaną nam miłość, a często i pragnienie. Gdy Św. Sykstusa Papieża prowadzono na śmierć, jego diakon Wawrzyniec uskarżał się, iż nie może doznać podobnej Łaski. Ale Św. Papież pocieszył go słowami: ,,Pociesz się, synu mój, nie opuszczam cię, po trzech dniach pójdziesz za mną. Ze mną, starcem zgrzybiałym, obchodzą się trochę względnie, ale ciebie młodzieńca mocnego, cięższa czeka walka i chwalebniejsze zwycięstwo nad tyranem”.

O, podziwienia godny duchu pierwszych Chrześcijan i Męczenników Pana Chrystusowych! Dla nich było to największą euforią cierpieć i umierać dla Chrystusa Pana, podczas gdy my i nasza oziębłość wtenczas jest pocieszona, gdy nie mamy nic do cierpienia! Oni rozważali, co Boski Zbawca dla nich wycierpiał i nie zadowalali się przy tym słodkimi uczuciami, raczej żywili w sobie pragnienie, aby też w czynie postępować za cierpiącym Panem Jezusem. Oby i w tobie rozmyślanie Męki Chrystusowej zrodziło te same owoce i wzbudziło mocne postanowienie przyjmowania cierpień tego życia z miłości ku Panu Jezusowi. Za mało rozważałeś Życie Pana Jezusa i małoś się z Nim łączył, i to było przyczyną, iż dotychczas tak bałeś się Krzyża. Albo rozważając Życie Pana Jezusa mało przejmowałeś się Duchem Jego. „Są dusze, powiada Św. Teresa, które przy cierpieniu w taki popadają zamęt wewnętrzny, iż nie umieją sobie dopomóc i nie mogą pozbyć się tego niepokoju. Mój Boże, czy to nie są te same, które już od dłuższego czasu rozmyślały, co Pan ucierpiał i jak zbawienne jest cierpienie, a choćby pragną cierpienia?” (Twierdza wewn. M. III, r. 2, 5).

II. — Oprócz przykładu Chrystusa Pana najwięcej zachęcało Św. Wawrzyńca do cierpienia rozważanie Słów Pana Jezusa: „Kto miłuje duszę swą, straci ją, a kto jej nienawidzi, zachowa ją na żywot wieczny” (Jan 12, 25). „Kto chce iść za Mną, niech zaprze samego siebie, weźmie krzyż swój na każdy dzień i naśladuje Mnie” (Łk 9, 23). Pierwsi Chrześcijanie słuchali długich czytań Ewangelii, czytywali ją, a choćby stale nosili przy sobie. Nic też dziwnego, iż przepojeni myślami Ewangelii żyli według niej i chętnie cierpieli. My natomiast za mało rozczytujemy się w Ewangelii, za mało rozważamy o podstawach życia doskonałego i o rzeczach ostatecznych, dlatego jesteśmy tak słabi.

Św. Augustyn zapytuje się: „Kto nie chciałby chętnie być pieczonym z Wawrzyńcem przez godzinę, aby nie musieć palić się w piekle na wieki?” Można do tego dodać: Kto nie chciałby chętnie z Wawrzyńcem cierpieć przez krótki czas, aby potem używać Wiecznej Chwały? Im więcej tu w cierpliwości wysiejesz, tym więcej tam w Chwale żąć będziesz, im cięższa praca, tym większa płaca i ta nagroda, o której Św. Teresa pisze: „Gdyby mnie zapytano, czy wolałabym do końca świata cierpieć wszystkie uciążliwości i przez to zyskać trochę więcej Chwały, albo też bez trudu mieć Chwałę trochę mniejszą, to chętnie wybrałabym to pierwsze, aby zyskać trochę większe poznanie Doskonałości Boskich. Gdyż widzę, iż im ktoś lepiej zna Pana Boga, tym więcej Go też miłuje” (Życie. R. 37, 2). Rozważaj Przykład Chrystusa Pana, rozczytuj się w Ewangelii, abyś nauczył się żyć według nich.

Modlitwa.

O mój Boże, cóż mi z tego, iż tak miłuję to życie doczesne i zmysłowe, skoro Cię nim obrażam? Naucz mię przeto, jak nauczyłeś Świętego Wawrzyńca, miłości prawdziwego życia, życia wiecznego, życia mej duszy. Daj mi tę moc, abym nie lękał się utraty doczesnego życia, ale za przykładem Św. Wawrzyńca pragnął iść za Tobą i uważał to sobie za zaszczyt. O Jezu, pomnóż we mnie wiarę, nadzieję i miłość. Amen.

† † †

Rozmyślanie drugie.

Św. Wawrzyniec daje nam przykład

I. miłosierdzia

II. i męstwa.

„Wybawiłeś mnie według wielkości miłosierdzia twego… od ucisku płomienia, który mnie ogarnął, a wpośród ognia nie spaliłem się” — (Ekkl. 51, 4 i 6).

I. — Św. Wawrzyniec łączy w sobie dwie, zdawałoby się przeciwne, zalety: dobroć serca i tężyznę charakteru. W miarę jak był czuły dla bliźnich, w takim stopniu był twardy dla siebie. Rozważmy jego miłosierdzie względem ubogich i męstwo wobec katów. Z polecenia Papieża Sykstusa zarządzał majątkiem kościelnym i spełniał obowiązek zaopatrywania ubogich. Gdy wybuchło prześladowanie, a jego przełożony poniósł śmierć męczeńską, Wawrzyniec widząc zbliżający się i własny koniec, rozdał wszystkie zasoby kościelne między ubogich. Sędziemu, który zażądał od niego wydania pieniędzy, Święty Lewita wskazał ubogich, mówiąc, iż ręce ich zaniosły wszystkie skarby do Nieba.

Gdyby bogacze swe bogactwa rozdali wśród ubogich, ci zanieśliby ich bogactwa w trwalszej postaci, jako zasługi na Wieczność, przed Tron Boży. Przez swoją jednak chciwość i brak miłosierdzia względem potrzebujących ani pierwszych dóbr zachować nie mogą, ani drugich osiągnąć. W księdze Przypowieści czytamy: „Dobrze czyni duszy swej człowiek miłosierny” (11, 17), to znaczy, iż gdy czynimy dobrze bliźniemu, wówczas jeszcze lepiej czynimy samym sobie.

Również i do ciebie stosują się rady udzielone przez Tobiasza synowi: „Czyń jałmużnę z majętności twoich i nie odwracaj oblicza twego od żadnego ubogiego, bo tak się stanie, iż i od ciebie nie odwróci się Oblicze Pańskie. Jak będziesz mógł, tak bądź miłosierny. jeżeli będziesz miał wiele, hojnie dawaj; jeżeli mało będziesz miał, staraj się i mało chętnie udzielać. Tak bowiem skarbisz sobie zapłatę dobrą na dzień potrzeby; bo jałmużna od wszelkiego grzechu i od śmierci wybawia, a nie dopuści duszy iść do ciemności” (Tob 4, 7-12).

II. — Gdy sędziemu nie udało się wydostać od Wawrzyńca pieniędzy, postanowił odebrać mu większy skarb, to jest wiarę. W tym celu zastosował do niego najsroższe tortury, wreszcie rozkazał go palić na żelaznej kracie, co jednak Święty Diakon zniósł nie tylko cierpliwie, ale choćby żartował sobie z okrutnego sędziego słowami: ,,Ciało moje już z jednej strony upieczone; odwróć na drugą stronę, bierz i jedz!”

Św. Wawrzyniec pozostawił w swoim męczeństwie wszystkim chrześcijanom wspaniały obraz męstwa. Cnota męstwa chrześcijańskiego powściąga w nas uczucia zbytniej bojaźni przed cierpieniem i śmiercią. Chrześcijanin zdolny jest do takiego heroizmu i potrafi gardzić śmiercią i męczarniami, jeżeli tylko upatruje swe życie w Chrystusie Panu, jak Św. Wawrzyniec.

Aby zostać bohaterem, czyli osiągnąć cnotę w stopniu heroicznym, jaka jest potrzebna w dojrzałej świętości, nie musimy porywać się na wielkie dzieła i narażać dobrowolnie na wielkie niebezpieczeństwa. Czasem mogłoby to być choćby nie roztropnością. Wystarczy znosić mężnie to wszystko, co na nas przypada z racji powołania, co wynika z naszych warunków życia, z naszych obowiązków, czy wreszcie z naszego zdrowia lub chorób. Pan Bóg zna najlepiej siły nasze i udziela nam tyle Łask, ile nam stawia wymagań i ile żąda wytrzymałości.

Najpiękniejszym jednakże przykładem męstwa jest umieć zwyciężać samego siebie. Od zwycięstw nad samym sobą można dopiero przejść do zwycięstw nad przeciwnościami zewnętrznymi. Męczennicy zanim pokonali świat, zwyciężyli wpierw samych siebie. Dlatego podziwiając w dniu dzisiejszym niezwykłe męstwo Św. Wawrzyńca, prośmy Pana Boga o Łaskę i siłę do pokonania swoich złych skłonności, jak to czyni Kościół Święty w modlitwie mszalnej:

„Prosimy Cię, Wszechmogący Boże, daj nam ugasić w sobie ogień namiętności, jak pozwoliłeś Św. Wawrzyńcowi przezwyciężyć męki ognia palącego. Amen.

Zachęcamy do

1. uczczenia Niepokalanego Serca Maryi w miesiącu Sierpniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo sierpniowe poświęcone ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 10
2. uczczenia Świętego Patrona dnia dzisiejszego, Św. Wawrzyńca, Męczennika: Nabożeństwo na święto Św. Wawrzyńca, Męczennika.

© salveregina.pl 2024